Η Εταιρεία Συγγραφέων θέλει την επιχορήγησή της

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΧΡΗΜΑΤΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΞΕΝΑΡΙΟΥ*

Η Εταιρεία Συγγραφέων ιδρύθηκε το 1981 από τους πιο διακεκριμένους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών ως αντίδραση σ' έναν, ολοένα αυξανόμενο έκτοτε, πληθωρισμό της γραφής -που είχε αποτέλεσμα έναν διογκούμενο αριθμό «συγγραφέων» και «λογοτεχνών»- και σε μια πασίγνωστη κομματική βουλιμία να ελέγξει ό,τι κινείται στον δημόσιο χώρο.
Μέλη της υπήρξαν συγγραφείς και ποιητές όπως ο Ελύτης, ο Εγγονόπουλος, για να αναφέρουμε έτσι, στην τύχη, μερικά μόνο από τα ονόματα των τεθνεώτων μελών της. Στην ώς τώρα διαδρομή της έχει να επιδείξει μια πλούσια δραστηριότητα, και τα τελευταία χρόνια, νομίζουμε, μια πολυσχιδή, φανερή και αφανή, δράση με στόχο να κάνει τη σοβαρή λογοτεχνία κτήμα ενός όσο γίνεται ευρύτερου κοινού.

Ηδη από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της η Εταιρεία Συγγραφέων ελάμβανε ετησίως ένα ποσόν από το υπουργείο Πολιτισμού (ανεξάρτητα, φυσικά, από το ποιος ήταν υπουργός ή ποιο κόμμα βρισκόταν στην κυβέρνηση) για την κάλυψη των αναγκών της, επιχορήγηση η οποία, στις καλές στιγμές, έφτανε και ξεπερνούσε τα 100.000 ευρώ.

Με υπουργό τον κ. Τατούλη η εν λόγω επιχορήγηση άρχισε να βαίνει μειούμενη, ενώ, παράλληλα, ίσα και μεγαλύτερα ποσά δίδονταν σε συλλόγους-φαντάσματα, σωματεία με ανυπόληπτους λογοτέχνες και μηδενική δράση και παρουσία, με μόνο κριτήριο την κομματική τοποθέτησή τους.

Στη συνέχεια, επί υπουργίας Βουλγαράκη, το ποσόν μειώθηκε ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα, το 2006, η Εταιρεία να λάβει μόλις 25.000 ευρώ, ενώ τώρα, με υπουργό τον Μιχάλη Λιάπη, τα πράγματα απλουστεύτηκαν: η Εταιρεία δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ (η τελευταία φορά που εισέπραξε χρήματα από το υπουργείο ήταν τον Ιανουάριο του 2007 και αφορούσε την επιχορήγηση του 2006).

Κάτω από το παραπλανητικό εφεύρημα του μη κρατικοδίαιτου πολιτισμού (εύρημα που το διαψεύδει κατάφωρα η πραγματικότητα που ισχύει σε όλες σχεδόν τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες) η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού -και όχι μόνο η σημερινή- προσπαθεί να γλιτώσει τις πενταροδεκάρες της ετήσιας ενίσχυσης της Εταιρείας. Υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου, με συμπεριφορά που φτάνει στα όρια του εμπαιγμού, ακολουθούν μια παραπειστική τακτική, προκειμένου να μην εκπληρώσουν τη θεσμική υποχρέωσή τους. Κι αν όλα αυτά ήταν δυνατόν, μέχρι προ τινος, να καλυφθούν από το σκοτάδι της γενικόλογης δικαιολογίας «Δεν έχουμε λεφτά», σήμερα είναι γνωστό πως πολλαπλάσια ποσά από αυτά που δίδονται στην Εταιρεία χορηγούνταν σε οργανισμούς του τύπου: «Εξωραϊστικός Σύλλογος Ιερού Ναού Αγίου Κωνσταντίνου Ανω Καλλιοπίτσας Ημαθίας» για να παραγάγουν το πλούσιο πολιτιστικό έργο τους. Στο πεδίο του πολιτισμού όλα τα πράγματα έχουν μια σχεδόν σωματική, πραγματική υπόσταση αλλά και το φαντασιακό, συμβολικό ισοδύναμό της.
Και η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού θα πρέπει να γνωρίζει ότι το συμβολικό κόστος μιας τέτοιας στάσης είναι πολύ μεγαλύτερο από τα ψίχουλα της (θεσμοθετημένης) ετήσιας επιχορήγησης.

*Συγγραφέας, γενικός γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων
*από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/10/2008