* on-line.gr *

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Editorial: Το περιοδικό μας ξεκίνησε από τον Πάνο Σ. Αϊβαλή, δημοσιογράφο πριν είκοσι δυο χρόνια [1996] με μοναδικό σκοπό την παρουσίαση όλων των τάσεων της Λογοτεχνίας -ελληνικής και ξένης- με κύρια έμφαση στην ελληνική λογοτεχνία και ποίηση. [ http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Yfos/Yfos.html ]
Η Φωτό Μου
Επιμέλεια Σελίδας: Πάνος Αϊβαλής - kepeme@gmail.com...............................................................................
δ/νση αλληλογραφίας: Μεσολογγίου 12 Ανατολή Νέα Μάκρη 190 05, τηλ. 22940 99125 - 6944 537571
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…». Γκαίτε
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Powered By Blogger

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ




Ο ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

.«[...]για τη Μαρία Κάλλας νιώθω χρέος υψηλό και αγάπη πολλή να μιλήσω για την καλλιτεχνική μας συνεργασία και τη φιλία μας. Την Κάλλας δεν την γνώριζα ή μάλλον νόμιζα πως δεν την γνώριζα, ώσπου βρεθήκαμε συνεργάτες στην πρόβα της «Μήδειας» του Cerubini στο Dallas Texas το φθινόπωρο του 1958. Το καλοκαίρι αυτού του χρόνου με ζήτησαν στο τηλέφωνο από τη Ρώμη. Ήταν η ελληνική πρεσβεία. Στο ακουστικό εκεί ήταν η Κάλλας. Μετά ένα ελάχιστο πρόλογο ότι είχε δει την εργασία μου στη «Μήδεια» του Ευριπίδη που παρουσίασε το Εθνικό Θέατρο στο Theatre Sarah Bemhardt στο Παρίσι το 1956, σκέφτηκε πως αυτό που χρειάζεται είναι μια παράσταση όπερας με τέτοια ανάλογη σκηνοθεσία και με παρακαλούσε να αναλάβω το ανέβασμα της «Μήδειας» που θα παιζόταν μαζί της στο Λυρικό Θέατρο του Dallas Texas προσεχώς.
Της απάντησα πως με τιμά με την πρότασή της, αλλά ότι «δεν έχω ιδέα από όπερα - ότι δεν έχω ποτέ ασχοληθεί μ’ αυτό το είδος και επιπλέον “να με συγχωρείτε, κυρία Κάλλας, αλλά δεν μ’ αρέσει κι όλας καθόλου”». «Καλύτερα», μου απάντησε γοργά, «χίλιες φορές καλύτερα». Δεν ζητώ σκηνοθέτη όπερας, ζητώ καθαυτό σκηνοθέτη. [...] Σας παρακαλώ δεχθήτε. [...] Η Κατίνα ήταν κοντά στο τηλέφωνο και με σκουντούσε επίμονα «δέξου, δέξου» μου ψιθύριζε, «εγώ σ’ αυτό θα σε βοηθήσω». Τελικά συμφωνήσαμε να στείλει τον Maestro της Nicola Redingo από τη Ρώμη να με κατηχήσει στα του λυρικού θεάτρου.
Τότε παρουσιάστηκε ο Γιάννης Τσαρούχης. Διάβασε την είδηση στις εφημερίδες κι έτρεξε αμέσως, Μου ζήτησε να συνεργαστεί, πάση θυσία, αφού η Κάλλας ήταν το ιδεώδες του, σ’ ένα είδος, την όπερα που αγαπούσε. [...] Πριν πάω στο Dallas, σταμάτησα στη Νέα Υόρκη που βρισκόταν η Κατίνα έτοιμη να παίξει εκεί τη «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ. Είδα και το Μητρόπουλο. Του εμπι¬στεύτηκα την ανησυχία μου να εργαστώ με την Κάλλας που όλοι λένε πως είναι θηρίο επικίνδυνο, τίγρης, μεγάλος μπελάς. Ο Μητρόπουλος με καθησύχασε και είχε δίκιο. «Η Κάλλας [...] δεν μαλώνει ποτέ με κανένα που είναι πραγματικός καλλιτέχνης και που ξέρει τη δουλειά του. Εγώ εργάστηκα [...] τόσες φορές μαζί της και όλα έγιναν αρμονικά». Στο Dallas συναντήθηκα για πρώτη φορά με την Κάλλας. Ηταν ωραία και γοητευτική, αλλά διέβλεπε κανείς κάτω από την ηθελημένη κομψότητα τη σιδερένια θέληση μιας μονομανούς, γιατί για την Κάλλας δεν υπήρχε τίποτε άλλο στον κόσμο από το Belcanto. «Εν άγαν».
Έπληττε με οποιοδήποτε θέμα, εκτός από τη μελοδραματική μουσική. Αργότερα αφού θριαμβεύσαμε με τη «Μήδεια» στο Dallas και όπου το Covent Garden του Λονδίνου ήρθε και αγόρασε ολάκερη την παράσταση για τον επόμενο χρόνο, της πρότεινα να ανεβάσουμε την «Ηλέκτρα» του Strauss ή την «Αντιγόνη» του Orff. Μου απάντησε πως αυτά τα έργα δεν έχουν μελωδία και μουσική χωρίς μελωδία είναι άψυχη. Θα κάνουμε μαζί τη «Νόρμα» του Bellini, μου είπε, και πραγματικά το επόμενο καλοκαίρι με τη Λυρική Σκηνή των Αθηνών με Γενικό Δ/ντή τον Κωστή Μπαστιά αποφασίστηκε το ανέβασμα της «Νόρμας» που η πρεμιέρα της, που ήταν προγραμματισμένη για τις 17 Αυγούστου, αναβλήθηκε, εξαιτίας καταρρακτώδους βροχής κι εδόθηκε με μέγιστη επιτυχία την επόμενη Κυριακή. [...] Η Κάλλας, όσο καιρό ήμαστε σε πρόβες στην Επίδαυρο για να είναι κοντά στο θέατρο, κοιμόταν σ’ ένα δωμάτιο του Μουσείου που χρησιμοποιούσε πάντα η Παξινού όταν εργαζόταν στην Επίδαυρο. Οι πρόβες με όλη τη Λυρική κάθε βράδυ δεν της ήταν αρκετές. Το πρωί στις 10 μου ζητούσε να πάμε στο θέατρο που το έψηνε ο ήλιος, για να ψάξει να βρει το κατάλληλο ηχείο για να τραγουδήσει την Casta Diva. Φορούσαμε ψάθες στο κεφάλι για τον ήλιο και μέναμε στο θέατρο ώρες ολάκερες πολλές φορές, όπου η Κάλλας δοκίμαζε τη φωνή της και το βήμα της πάνω στο επικλινές σκηνικό του Τσαρούχη.
Μετά απ’ αυτή την άφθαστη επιτυχία πήγαμε στο Λονδίνο το φθινόπωρο για να ανεβάσουμε τη «Μήδεια» του Dallas. Θυμάμαι ότι έξω από το Covent Garden, επτά μέρες πριν από την πρεμιέρα, πλήθος κόσμου ξεκινούσε ξαπλωμένοι στις κουβέρτες και στα καθίσματα περιμένοντας για να αγοράσουν εισιτήρια, τα οποία πουλούσαν στη μαύρη αγορά και κόστιζαν το τετραπλό της ονομαστικής αξίας των. 
Μετά από το Covent Garden αποφασίστηκε να γίνει η «Μήδεια» και στην Επίδαυρο. Επρόκειτο αληθινά για μεγάλο εγχείρημα. [...] Μετά τη μνημειώδη αυτή παράσταση της «Μήδειας» στην Επίδαυρο ήρθε η σειρά της Σκάλας του Μιλάνου. Αυτή πραγματοποιήθηκε το χειμώνα του 1961, πριν τα Χριστούγεννα, με πολλές αναποδιές και δυσκολίες τεχνικές και ψυχολογικές στις αρχές των δοκιμών, αλλά όταν η Κάλλας ήρθε στην πρόβα όλα πήγαν μέλι-γάλα.
Ολοι μετά την παράσταση, κοινό, κριτικοί, μουσικοί μεγάλοι καλλιτέχνες αναγνώρισαν πως η παράσταση αυτή ήταν ίσως η καλύτερη που έγινε ποτέ στη Σκάλα του Μιλάνου. Εδώ τελειώνει η συνεργασία μου με τη Μαρία Κάλλας, μεγάλη τιμή και δόξα για μένα. Εμεινε η φιλία ως το τέλος, φιλία ουσιαστική. 
[…] Η Κάλλας χωρίς φωνή ήταν κάτι ακατανόητο. […] Δεν ξέρω ποιανού φροντίδα ήταν ο θάνατός της. Όταν της έφυγε η φωνή έπρεπε να φύγει κι αυτή η ίδια: Ηταν Θεού θέλημα. [...]»
________
.
ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ(1900-1990) "ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΦΙΛΙΕΣ", ΚΑΚΤΟΣ 1981

Δεν υπάρχουν σχόλια: