νέα βιβλία * πεζογραφία
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
του ΑΧΜΕΤ ΑΛΤΑΝ
Σελίδες : 408
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, Αθήνα 2014
http://www.psichogios.gr/
Η αμαρτία μαγνήτιζε τους ανθρώπους∙ αμάρταναν παρ’ όλες τις απειλές, παρ’ όλες τις τιμωρίες. Δε φοβόνταν τον Θεό αλλά τους άλλους ανθρώπους.
Ένας άντρας, συγγραφέας στο επάγγελμα, εγκαθίσταται σε μια παραλιακή κωμόπολη, χωμένη ανάμεσα σε πικροδάφνες και ελαιώνες, γεμάτη ευωδιά από γιασεμί και αγιόκλημα. Παρά την ειδυλλιακή ομορφιά του, ο τόπος είναι ένα ηφαίστειο που κοχλάζει. Οι δύο πλουσιότερες οικογένειες μάχονται να αποκτήσουν τον έλεγχο της περιοχής. Και θα το καταφέρει όποια αποκτήσει και την κυριότητα του λόφου στην κορυφή του οποίου είναι χτισμένη μια παλιά εκκλησία. Ο θρύλος λέει πως κάτω απ’ την εκκλησία κρύβεται ένας αμύθητος θησαυρός.
Ο ήρωάς μας παρατηρεί τους κατοίκους να συνωμοτούν, να κατηγορούν, να διαψεύδουν, να ποθούν και να φοβούνται, να κρύβουν απεγνωσμένα μυστικά, να μη διστάζουν να σκοτώσουν. Ο ίδιος είναι ανήμπορος να αντισταθεί στη γοητεία μιας παράξενης γυναίκας που δηλώνει ερωτευμένη με τον Δήμαρχο αλλά υποκύπτει στην επίμονη πολιορκία του. Όταν έρθει η «ημέρα της κρίσεως» και όλοι ανοίξουν τα χαρτιά τους, τίποτε δε θα είναι πια το ίδιο.
Μια διαφορετική ιστορία μυστηρίου, όπου ο αναγνώστης από την πρώτη κιόλας σελίδα δεν αναζητά τον δράστη αλλά το θύμα.
…και δυο λόγια από τον συγγραφέα
«Δε θεωρώ τον εαυτό μου ιστορικό, αλλά συγγραφέα. Αυτό που μου αρέσει να διηγούμαι στα βιβλία μου είναι ιστορίες ανθρώπων, όχι την Ιστορία. Διότι η λογοτεχνία είναι η μόνη τέχνη που μπορεί να διεισδύσει στα βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου. Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, αυτά που αισθάνονται και οι αντιδράσεις τους. Με συναρπάζει ένας έρωτας ανάμεσα σε άτομα από διαφορετικούς πολιτισμούς, άτομα που έχουν ταξιδέψει στην Ευρώπη, που έχουν επισκεφτεί την Αγγλία ή τη Γαλλία, ή άτομα που δεν έχουν βγει ποτέ έξω από την Τουρκία. Η αγάπη έχει κάτι ιδιαίτερο στην Ανατολή: δεν επιτρέπεται οι γυναίκες να απολαμβάνουν. Θεωρείται ντροπή.
»Στην Τουρκία, τρεις κλάδοι προδίδουν την “αποστολή” τους: οι δημοσιογράφοι, οι ιστορικοί και οι νομικοί. Το Κράτος μας έχει χτιστεί πάνω σε μία φενάκη: μας λένε ψέματα για την ίδρυση της Δημοκρατίας, για τον Μουσταφά Κεμάλ, για τους Τούρκους, τους Κούρδους και τους Αρμένιους. Απαγορεύεται να συζητάς στην Τουρκία γι’ αυτά τα θέματα. Οι δημοσιογράφοι είπαν πολλά ψέματα και συνεχίζουν να λένε. […] Οι δικηγόροι και οι δικαστές έπρεπε να είχαν επαναστατήσει και να πουν στον κόσμο την αλήθεια: το τουρκικό δίκαιο είναι γεμάτο άρθρα που αντίκεινται στο διεθνές. Το τουρκικό δίκαιο θεωρεί τον άνθρωπο εχθρό.
»Είμαι σαν το μπουκάλι του κέτσαπ: όταν το κουνάς, δε βγαίνει τίποτα… Και ξαφνικά, ξεχειλίζει σαν να εκρήγνυται».
(Απόσπασμα από συνέντευξη του Αχμέτ Αλτάν στο www.chris-kutschera.com)
~~~~~~~~~~~~
Ο ΑΧΜΕΤ ΑΛΤΑΝ γεννήθηκε το 1950. Ασχολήθηκε από νεαρή ηλικία με τη δημοσιογραφία, αναλαμβάνοντας διάφορες θέσεις, από ρεπόρτερ έως αρχισυντάκτης. Το 1995 απολύθηκε από τηMilliyet για το άρθρο του «Atakurd», στο οποίο υπερασπιζόταν τα βασικά δικαιώματα του κουρδικού λαού. Διετέλεσε έως το 2012 αρχισυντάκτης της εφημερίδας Taraf, ενός εναλλακτικού, αντιμιλιταριστικού καθημερινού φύλλου, του οποίου ήταν συνιδρυτής. Ο Αλτάν θεωρείται από τους πιο σημαντικούς και ευπώλητους Τούρκους συγγραφείς.
~~~~~~~~~~~~
Έντυπη Έκδοση
"Ελευθεροτυπία" Πέμπτη 15 Μαΐου 2014
Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Αχμέτ Αλτάν Όσο φτωχαίνουμε, οι Τούρκοι μας αγαπούν
Ο δημοφιλής Τούρκος πεζογράφος ήρθε στην Αθήνα με αφορμή το νέο του βιβλίο
«Το τελευταίο παιχνίδι»
Από τους πιο δημοφιλείς πεζογράφους της Τουρκίας και από τους δημοσιογράφους
που τιμούν το λειτούργημά τους, ό,τι κόστος κι αν έχει αυτό σε μια χώρα όπου η
ελευθερία της έκφρασης παραμένει ζητούμενο, ο 64άχρονος Αχμέτ Αλτάν ένα
πράγμα λαχταράει σήμερα: να περάσει όσο διάστημα του απομένει επινοώντας
ιστορίες και να ταξιδεύει για να συνομιλεί διά ζώσης με τους αναγνώστες του.
Στο μυθοπλαστικό του έργο, πάντως, ο Αλτάν γι' άλλα ενδιαφέρεται. «Πρωταρχικός
μου στόχος ως πεζογράφου είναι να χαρτογραφώ τα αισθήματα, τις αδυναμίες και
τους πόθους της ανθρώπινης φύσης, και κυρίως να εξερευνώ τα μυστικά των
γυναικών. Ειδικά για τις τελευταίες, δύο πράγματα απολαμβάνω περισσότερο: να
δείχνω τον εσωτερικό αναβρασμό και τις ανομολόγητες αμφιβολίες τους πριν πάρουν
την απόφαση ν' αφεθούν σ' έναν έρωτα, και στη συνέχεια, να αναδεικνύω είτε το
θάρρος τους είτε τον πόνο τους επειδή δεν τόλμησαν ν' ακολουθήσουν τις βαθύτερες
επιθυμίες τους. Υπάρχουν τόσες λεπτές αποχρώσεις στις ψυχές τους όσα και τα
διλήμματα που τις ταλανίζουν για το τι είναι ή δεν είναι σωστό! Οι άντρες δεν έχουν
αντίστοιχα προβλήματα...».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική βιβλίου :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου