Διήγημα με επίκαιρο θέμα... του Κυριάκου Χαλκόπουλου

ΔΙΗΓΗΜΑ                                                                             Κυριάκος  Χαλκόπουλος*

Η χώρα μας

Κατ' αρχήν πρέπει να αναφερθώ σε ένα ποίημα. Είναι ένα απο αυτά που αριθμεί η γνωστή συλλογή του Baudelaire, «τα άνθη του Κακού». Ο τίτλος του είναι «το Άλμπατρος».

Σε αυτό το ποίημα ο λογοτέχνης παρομοιάζεται με το δύστυχο μεγάλο πτηνό, που παρόλο που όσο ακόμα είναι ελεύθερο να πετά πάνω απο τη θάλασσα μοιάζει μεγαλόπρεπο, όταν αιχμαλωτιστεί απο το πλήρωμα του πλοίου που διασκεδάζει σε βάρος του, περπατά με τον πιο κωμικό τρόπο πάνω στο άθλιο κατάστρωμα. Ομοίως και ο λογοτέχνης, που όταν είναι βυθισμένος στο έργο του πραγματοποιεί τις πιο λεπτές κινήσεις, όποτε βρεθεί έξω απο αυτό μοιάζει σαν κάποιος ξεπεσμένος, που δε μπορεί να κρατήσει κανένα ρυθμό στο ξένο γι αυτόν βάδισμα, και προκαλεί το γέλιο των κακόβουλων που συγκεντρώνονται ολοένα γύρω του.

Βέβαια εσείς, ειδικά εσείς, γνωρίζετε, μπορείτε να εικάσετε, πού πηγαίνει αυτή η αναφορά. Ωστόσο θα σας ζητήσω να κάνετε μια παραχώρηση, και να διαβάσετε αυτό το κείμενο σα να απουσίαζε εκείνη η γνώση. Σα να ήσασταν απλώς ένας αναγνώστης του, και αυτό απλώς ένα κείμενο, ακόμα και ακραιφνώς λογοτεχνικό, δίχως τη σοβαρή άλλη αξίωση που σίγουρα σκιάζει τις γραμμές και τις σελίδες του.

Ο γνωστός μου, αυτό το κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης, εδώ και λίγο καιρό μου είχε επισημάνει οτι πλησίαζε μια μεγάλη ώρα γι αυτόν. Καθώς και οι δύο ήμασταν φοιτητές στην σημαντική αυτή χώρα του Βορά, προερχόμενοι απο την κοιτίδα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, καθώς αμφότεροι είχαμε ξενιτευτεί μόλις ένα χρόνο πριν απο την έναρξη της κατάρρευσης της χώρας μας, απολαμβάναμε, σχεδόν απο κοινού, μια ανάμεικτη αίσθηση πικρίας και προερχόμενης απο την αποστασιοποίηση απο την Ελλάδα, ελπίδας.

Η μεγάλη γιορτή των μεταμφιεσμένων, αυτό το γεγονός που αποτελεί- το γνωρίζαμε ήδη απο το περασμένο έτος- αφορμή για αρκετά έντονες διασκεδάσεις στο χώρο του πανεπιστημίου απείχε μόλις λίγες μέρες. Εγώ είχα πετύχει να ανακαλύψω, σε κάποιο μέρος του Λονδίνου, μια στολή νεκροθάφτη, και ο φτωχικός όσο και άμεσος συμβολισμός της μου ήταν ικανοποιητικός. Κηδευόταν η ίδια η χώρα μας, και με αυτή τη φράση σκόπευα να προκαλέσω ίσως το υποβοηθούμενο απο ασύνδετα με αυτό συναισθήματα, θαυμασμό κάποιας συμπαθητικής γυναικείας συντροφιάς. Τώρα που τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως εξελίχτηκαν μπορώ μονάχα να οικτίρω την επιλογή μου εκείνη, που ακολούθησε άλλους δρόμους, και ίσως θα μπορούσε να ειπωθεί, ποιητικά, οτι το τελικό μου δάκρυ στο δωμάτιο του συμφοιτητή μου άλλαξε απότομα πορεία στο μάγουλό μου όχι απο κάποιο ξαφνικό δυνάμωμα του ανέμου απο το ανοικτό παράθυρο, αλλά σαν παραλληλισμός της μεταβολής της σημασίας της στολής μου.

Ο συμφοιτητής μου δεν ήθελε να μου παρουσιάσει, ή να μου αποκαλύψει λεκτικά, τη στολή που θα φορούσε ο ίδιος. Μονάχα μου ζήτησε να παραβρεθώ μια συγκεκριμένη ώρα του απογεύματος στο δωμάτιό του, ψηλά πάνω απο τον πράσινο λόφο του πανεπιστημίου. Καθώς τώρα η μέρα, και σχεδόν και η ώρα, αυτή είχαν φτάσει, ξεκίνησα απο το δικό μου δωμάτιο για να ανέβω εκείνη την κορυφή του πανεπιστημιακού χώρου.

Είχα σταματήσει μόνο, σύμφωνα με μια συνήθεια σχεδόν τηρούμενη απο εμένα με μυστικιστική επιμονή, έναν όροφο χαμηλότερα απο το δικό του, για να κοιτάξω απο το παράθυρο στην άκρη του διαδρόμου, χαμηλά.

Αυτό το πραγματοποιούσα διότι η θέαση απο εκείνο το μεγάλο ύψος μου προκαλούσε πάντοτε έναν αδύναμο ίλιγγο, που όμως ταυτόχρονα μου έμοιαζε ευχάριστος, διότι μου θύμιζε κάποια παραμονή σε εκείνο το μέρος το περασμένο έτος, όταν είχα φτάσει εκεί δίχως να με περιμένει κανείς, πριν να γνωρίσω εκείνο το άτομο, σε μια νύχτα που είχα παιδιάστικα αποφασίσει να κάνω έναν περίπατο σε εκείνο το μεγάλο κτίριο. Αληθινά ο περίπατός μου εκείνος δεν είχε ανταμειφτεί με καμιά μοιραία συνάντηση, όμως είχα σταθεί ακριβώς σε εκείνο το διάδρομο, ακριβώς σε εκείνο το παράθυρο, και θυμάμαι πως κοιτώντας κάτω, ένα παραλληλόγραμμο κομμάτι του λόφου, ξαφνιάστηκα μια στιγμή παρακολουθώντας ένα κατάλευκο κουνέλι που έμοιαζε σχεδόν μονάχα με μια παρατεταμένη κουκίδα, να κάνει ένα άλμα μπροστά, και μετά να σταματά και πάλι, σα να είχε αντιληφθεί κάποια ματαιότητα σε εκείνη την τόσο απρόσμενη για τον θεατή του κινητικότητα.

Είναι αλήθεια οτι και τώρα ήθελα να κοιτάξω, όχι για να ξαναδώ το ίδιο θέαμα, αλλά για να μου υπομνήσω οτι είχε περάσει ήδη ένας χρόνος στην παρουσία μου στην βόρεια χώρα, μακριά απο τη δυστυχία πίσω στην άλλη μου κατοικία. Εδώ είχα γνωρίσει μια καινούργια ζωή, μια ζωή που, με λίγη σύνεση και προσπάθεια που ήμουν διατεθειμένος να τις επιδείξω, θα μου εξασφάλιζε μια ισόβια παραμονή στο κράτος αυτό, την ίδια ώρα που πίσω στη γενέτειρα μου καθημερινά τα προβλήματα έμοιαζαν να πληθαίνουν. Εδώ, στην κομητεία αυτή, στο λόφο αυτό, στο όμορφο πανεπιστήμιο, είχα ήδη κάνει μερικές γνωριμίες και είχα αρχίσει να ριζώνω, και ο δυνατός άνεμος που άρχιζε τώρα να φυσάει απο το παράθυρο σκέφτηκα πως δε θα ήταν καθόλου τόσο ισχυρός ώστε να ταρακουνήσει αυτή μου την επιτυχία.

Το μαύρο κοστούμι του νεκροθάφτη, πάνω απο το λευκό πουκάμισο, αυτή η επίσημη περιβολή, τόνιζε την κομψότητα των δεκαεννιά μου ετών, και οι χαρούμενες κοριτσίστικες φωνές που ακούστηκαν κάποια στιγμή απο τα βάθη του διαδρόμου με έκαναν να χαμογελάσω με τις θετικές μου προοπτικές.

Είχα αφήσει έναν αναστεναγμό, συλλογιζόμενος όλα αυτά, κοιτούσα απο ώρα με ένα χαμόγελο το σκοτεινό τοπίο, και πάνω στην ώρα που σκέφτηκα πόσο μαύρο ήταν το είδα να ασπρίζει. Για να βεβαιωθώ οτι είχα λαθέψει, έκανα απότομα μια κίνηση μπροστά, και πέρασα το κεφάλι μου απο το παράθυρο. Κοίταξα κάτω, έναν όγκο που συρρικνωνόταν- χαμήλωνε- με τεράστια ταχύτητα, λευκό ώσπου πιτσιλίστηκε απο μια κόκκινη γραμμή και τον κατάπιε το πράσινο και το μαύρο ολόγυρα.

Κατεβαίνοντας κάτω, τρέχοντας, περνώντας μέσα απο χώρους όσο και πέρα απο φωνές που δυνάμωναν τρομακτικά, βρέθηκα στην άκρη του πλήθους που είχε ήδη μαζευτεί μπροστά απο αυτόν που είχε πέσει, τον ακριβό μου φίλο.

Αργότερα βρήκα στο δωμάτιό του το αντίγραφό του της συλλογής ποιημάτων του γάλλου συγγραφέα, ανοιγμένο στη σελίδα που σας ανέφερα. Πλάι σε αυτά μια και μοναδική σημείωση, του τί είχε ντυθεί. Απόψε θα ήταν η χώρα μας.


_____________________________________
"Ο Κυριάκος Χαλκόπουλος γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές. Κατόπιν σπούδασε στην Αγγλία και είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Έσσεξ. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά του έντυπου (Ένεκεν, Εντευκτήριο κ.α) και του ηλεκτρονικού χώρου, και σε εφημερίδες. Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη".