Ποιήση 
Νεόφυτος Δάνος
Η ζωή μου κατάντησε επίπονη προσπάθεια αναπνοής...
Μη μου μιλάτε,λοιπόν....
Μη μου μιλάτε για την προοπτική μιας ανθισμένης μέρας,
για μια συνάντηση ανθρώπων κάπου στο αύριο,
για ένα "ναι" ή ένα "όχι" μη διαπραγματεύσιμο,
για ένα χαμόγελο μη εμπορικό...
Ορατός είμαι και ευανάγνωστος....Κι εσύ...Κι εσύ...Κι εσύ...
Ολοι μας....
"Επαναστάτες" με σώμα μαλακό,που πληγώνεται
απ'την αδάμαστη πέτρα....
Διχασμένοι "ονειροβάτες",
που βολεμένοι σε μια ζωούλα
κερδισμένη με υποχωρήσεις και συμβιβασμούς,
επιτρέπουμε στο μισό της ψυχής μας
την πολυτέλεια του παραμυθιού και των κενών λέξεων,
όπως "αγάπη"..."εμπιστοσύνη"...."ελ
Απολαμβάνουμε την αντίφαση σε όλο της το μεγαλείο
Κλαίμε...Γελάμε...
Αγαπάμε...Μισούμε...
Σμίγουμε...Χωρίζουμε...
Συμφωνούμε...Διαφωνούμε...
Ετσι....για να συνυπάρξουμε τάχα...
Για να μη διαισθανθούμε την απουσία μας....
Ομως γερνάμε...
Γερνάμε αγκαλιά με τον εαυτό μας,
τον μόνο έμπιστο,τον μόνο δικό μας άνθρωπο...
Και λίγο-λίγο κλείνουν οι ρωγμές της φυλακής μας....Και μόνο θάνατο μυρίζουν τα σεντόνια μας...
(Nεόφυτος) ΣΑΜΟΣ
http://www.facebook.com/neofytos.danos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου