Μετά, σε ηλικία δώδεκα, περίπου, χρόνων, μεταφέρθηκα κι εγώ στην Αθήνα, εγκατέλειψα τον Πειραιά κι άρχισα να ζωγραφίζω συστηματικά με ακουαρέλα. Στην αρχή μού φάνηκε ψυχρή η Αθήνα, αλλά μετά μου έγινε αγαπητή, με τα μικρά της σπίτια και με τους λόφους της που τα πόδια τους έφταναν ώς την πόλη. Γιατί, πραγματικά, ο Λυκαβηττός και τα Τουρκοβούνια έφταναν ώς την πόλη κι όλη η πόλη ήταν χτισμένη στα βράχια, τα οποία τα σεβάστηκε ως μέγεθος και τα άφησε να φαίνονται μεγάλα με τα μικρά σπίτια που έκτισε.
Γιάννης Τσαρούχης
Συγχρόνως έβλεπα και τα παριζιάνικα μοντέλα που φορούσαν οι αθεράπευτες ξενομανείς που ήθελαν να γίνουν Παριζιάνες και τελικά γίνονταν κάτι άλλο, ίσως πιο σημαντικό. Ολα αυτά τα έβλεπα όταν ανέβαινα στην Αθήνα με το τραίνο. Η Αθήνα είχε χρυσό φως και δεν ξέρω από ποια αιτία καταλάβαινα ότι αυτή είναι η πρωτεύουσα. Παραδεχόμουν μέσα μου ότι είναι όχι μόνο η πρωτεύουσα αλλά και μια πόλη εξαιρετική. Δεν είμαι νοσταλγός του παρελθόντος, αλλά τη θυμούμαι πολύ την Αθήνα, όπως ήταν την εποχή που ανέβαινε κανείς σ' αυτή με το τραίνο, στο οποίο η γιαγιά μου δεν έμπαινε ποτέ γιατί φοβόταν την ηλεκτροπληξία.
Γεννήθηκα στον Πειραιά, όπου το φως είναι αργυρό και χρυσό. Το φως αυτό έμπαινε απ' τα παράθυρα και πλημμύριζε τα δωμάτια, τα σαλόνια του Τσίλλερ, όπου οι δεσποινίδες έπαιζαν στο πιάνο τον Οφενμπαχ, συχνά συνοδεία επισκόπων που αγαπούσαν τη μουσική. Στον Πειραιά έβλεπα όλη την αρχαία Ελλάδα και την Ελλάδα της Τουρκοκρατίας με τη μορφή γυναικών που ήταν ντυμένες με τα κοστούμια τα παλαιά, όπως της Κούλουρης και του Καστελόριζου.
Στους χώρους που διάλεξαν αυτοί οι άνθρωποι έχει μείνει κατιτί που σε αλλάζει και σε γεμίζει μ' ένα πνεύμα άγιο. Τους χώρους αυτούς τους διάλεξαν για να κτίσουν το κέντρο ή την έδρα της θρησκευτικής τους πίστης, και κρατάνε ακόμη τη δύναμη οι χώροι αυτοί ν' αλλάζουν τον άνθρωπο και να τον μεταφέρουν σε μια κατάσταση θεία. Λένε ότι θα κάνουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στους χώρους αυτούς. Θα επιζήσει, άραγε, αυτή η μυστηριώδης δύναμη των χώρων;
Εκράτησε η Αθήνα πάντοτε αυτόν τον χαρακτήρα της πρωτεύουσας, της επίσημης πόλης που δείχνει ότι κάτι μέσα της συμβαίνει και κάτι έχει ήδη συμβεί. Δυο-τρεις ξυπόλυτοι άνθρωποι με πείσμα απεριόριστο έδωσαν τον χαρακτήρα αυτής της πρωτεύουσας, χαρακτήρας που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη, παρόλο που φαίνεται απίθανο.
Γιάννης Τσαρούχης,
Μάτην ωνείδισαν την ψυχή μου,
εκδόσεις Καστανιώτη,
© Ιδρυμα Γιάννη Τσαρούχη
Γεννήθηκα στον Πειραιά, όπου το φως είναι αργυρό και χρυσό. Το φως αυτό έμπαινε απ' τα παράθυρα και πλημμύριζε τα δωμάτια, τα σαλόνια του Τσίλλερ, όπου οι δεσποινίδες έπαιζαν στο πιάνο τον Οφενμπαχ, συχνά συνοδεία επισκόπων που αγαπούσαν τη μουσική. Στον Πειραιά έβλεπα όλη την αρχαία Ελλάδα και την Ελλάδα της Τουρκοκρατίας με τη μορφή γυναικών που ήταν ντυμένες με τα κοστούμια τα παλαιά, όπως της Κούλουρης και του Καστελόριζου.
Στους χώρους που διάλεξαν αυτοί οι άνθρωποι έχει μείνει κατιτί που σε αλλάζει και σε γεμίζει μ' ένα πνεύμα άγιο. Τους χώρους αυτούς τους διάλεξαν για να κτίσουν το κέντρο ή την έδρα της θρησκευτικής τους πίστης, και κρατάνε ακόμη τη δύναμη οι χώροι αυτοί ν' αλλάζουν τον άνθρωπο και να τον μεταφέρουν σε μια κατάσταση θεία. Λένε ότι θα κάνουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στους χώρους αυτούς. Θα επιζήσει, άραγε, αυτή η μυστηριώδης δύναμη των χώρων;
Εκράτησε η Αθήνα πάντοτε αυτόν τον χαρακτήρα της πρωτεύουσας, της επίσημης πόλης που δείχνει ότι κάτι μέσα της συμβαίνει και κάτι έχει ήδη συμβεί. Δυο-τρεις ξυπόλυτοι άνθρωποι με πείσμα απεριόριστο έδωσαν τον χαρακτήρα αυτής της πρωτεύουσας, χαρακτήρας που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη, παρόλο που φαίνεται απίθανο.
Γιάννης Τσαρούχης,
Μάτην ωνείδισαν την ψυχή μου,
εκδόσεις Καστανιώτη,
© Ιδρυμα Γιάννη Τσαρούχη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου