«Λήδα-λευκές σελίδες» της Ελένης Μπερτσάτου

Εκδήλωση / παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Μπερτσάτου, «Λήδα-λευκές σελίδες»
μυθιστόρημα έκδοση του περιοδικού «Ύφος».
θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009 και 6.00 μ.μ.
στην Aίθουσα Tρίτση στο Πνευματικό Kέντρο του Δήμου Aθηναίων Ακαδημίας 50.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Δημήτρης Η. Λoυκάς, καθηγητής Κoινωνιoλόγoς-Πoλιτειoλόγoς, πρόεδρος της Ένωσης Δημοσιογράφων Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος,
Στέλιος Ροδαρέλης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελ/σου,
αποσπάσματα διαβάζει η Αννα Μοσχονίδου, συγγραφέας.
Προλογίζει και συντονίζει Πάνος Σ. Αϊβαλής, δημοσιογράφος-εκδότης.

**** *********************************************************

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ της Ελένης Μπερτσάτου

Γεννήθηκα σε ένα χωριό του Πύργου της Ηλείας. Μεγάλωσα σε εποχές δύσκολες για όλα τα παιδιά, αλλά και εποχές όπου η ελευθερία για την ηλικία των παιδικών μας χρόνων είχε μόνο ένα περιορισμό, το κοινωνικό ‘πρέπει’. Οι κίνδυνοι που υπονομεύουν καθοριστικά την ελευθερία της σημερινής νεολαίας δεν περνούσαν ούτε σαν εικόνα στη φαντασία των γονιών μας.
Τα παιχνίδια τα περισσότερα αυτοσχέδια ή κάποια που γνώριζαν τα μεγαλύτερα παιδιά ήτανε η επαφή μας και η ταυτόχρονη τριβή μας με την κοινωνία. Μαθαίναμε τον ανταγωνισμό, την άμυνα, την τεχνική να κρυφτούμε ώστε να μην γίνουμε αντιληπτοί και χάσουμε με κόστος να τα ‘φυλάμε εμείς’. Η επιμέλεια να γίνουμε οι καλοί μαθητές για να πάρουμε τόνο στο γραπτό μας. Όλα αυτά και άλλα στη μικρή καθημερινή μας κοινωνία. Εκεί που ο καθένας μας είχε και ένα παρατσούκλι. Τόσο σωστό για την προσωπικότητα που εκφράζαμε προς τα έξω. Και το σημαντικό ότι αυτό το παρατσούκλι το βγάζαμε εμείς οι ίδιοι, το αποδεχόμαστε εμείς, και μας ακολουθεί ακόμη και σήμερα. Το ακούμε από τους παλιούς συμμαθητές και το δεχόμαστε με αγάπη και κάποια νοσταλγία.
Το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας η καταπράσινη έκταση, αν και η ματιά μου δεν έφτανε μέχρι εκεί που ο ορίζοντας γινότανε ένα στρογγυλό κέλυφος γέμιζε κάθε μέρα μου, χωρίς βέβαια να γνωρίζω την αξία αυτής της ομορφιάς τότε.
Η επίδραση της κοινωνίας γίνεται κάποια στιγμή ένα με τον τρόπο ζωής μου. Η παρακολούθηση των Χαιρετισμών και του Αγίου Πάθους την Μεγάλη Εβδομάδα με εισάγει στο μαγικό κόσμο της ποίησης. Πιστεύω ότι το στίγμα αγάπης που μπορεί κάποιος να δώσει ‘ το πιο ερωτικό στίγμα’ είναι οι ύμνοι των Χαιρετισμών προς την Παναγία.
Στα χρόνια της εφηβείας οι αλλαγές των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα γίνονται ένα σημείο αναζήτησης και προσδιορισμού των ‘θέλω μου’.
Η μεγαλύτερη εντός εισαγωγικών αλλαγή στη ζωή μου ήτανε η απόφασή μου να φύγω από το χωριό και να εγκατασταθώ στην Αθήνα. Δεν ήτανε απαραίτητο βέβαια, ζούσα σε ένα περιβάλλον όπου ήμουνα πολύ καλά. Με έπνιγε όμως η μικρή κοινωνία. Πίστευα ότι στην απέραντη πόλη της Αθήνας θα ζούσα κατά πως εγώ ήθελα. Νιάτα, παρορμήσεις και όνειρα που άλλαζαν με ταχύτητα καθημερινά. Τα ήθελα όλα και όπως εγώ νόμιζα.
Άρχισα να εργάζομαι, τώρα μπαίνω σε άλλους χώρους σε άλλες πλέον διατάξεις. Ωράριο, και πειθαρχία στους κανόνες της εταιρείας. Είχα την καλή τύχη να εργαστώ σε ένα μεγάλο Όμιλο Επιχειρήσεων και να ‘σπουδάσω’ τις κακοτοπιές και τις καλές μέρες σ΄ αυτό το χώρο, να γίνω πιο ώριμη στον τρόπο σκέψης και να βλέπω πλέον τα γεγονότα σφαιρικά και όχι μονόπλευρα.
Μια ακόμη σημαντική στιγμή η επαφή μου με τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο.
Παράλληλα με την εργασία μου απασχολήθηκα και σε διάφορους άλλους κοινωνικούς χώρους, είτε σαν εθελόντρια, είτε σαν μέλος προσφέροντας μέσα από αυτούς τις υπηρεσίες που μπορούσα στον άνθρωπο που τις είχε ανάγκη.
Ταξίδεψα σε χώρες για να γνωρίσω άλλους, διαφορετικούς πολιτισμούς, για να περπατήσω στους δρόμους όπου η Ιστορία έχει αφήσει τα σημάδια της.
Σήμερα ταξιδεύω για να γνωρίσω την μήτρα που μας γέννησε, την φύση το περιβάλλον, να μάθω το ασήμαντο και το σημαντικό. Να βιώσω το δικό μου μικρό ‘είναι’ μέσα στο μεγάλο σύμπαν.
Δεν δημιούργησα προσωπική οικογένεια, η οικογένεια μου όμως είναι δίπλα μου και είναι αυτή που γεμίζει καθημερινά τις μπαταρίες μου με αγάπη, οι φίλοι μου και όσοι βρίσκονται κάποια στιγμή δίπλα μου είναι αυτοί που με κάνουν να προχωράω, να δίνω αγάπη και να παίρνω αγάπη.
Δεν είναι πάντα εύκολη η ανταλλαγή της αγάπης, όταν όμως υπάρχει η σκέψη και η καλή πρόθεση τα δύσκολα ξεπερνιούνται.
Μέχρι σήμερα έζησα μια ζωή όχι τόσο εύκολη από την άποψη της αποδοχής τετελεσμένων καταστάσεων.
Η κάθε μέρα διεκδικεί το δικό της μερίδιο και όχι του χθες ή του αύριο. Πόσο μάλλον του μέλλοντος. Δεν ήξερα τον τρόπο αυτό που γνωρίζω σήμερα. Μπορώ να πω με παρρησία ότι ο τρόπος της γνώσης περνάει τις περισσότερες φορές μέσα από τον πόνο. Τον προσωπικό μας πόνο.
Η δύναμη είναι να τον αντέξουμε και εκεί οι δικοί μας άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα, μας προσφέρουν κουράγιο, ελπίδα και η παρουσία τους είναι το βάλσαμο που μαλακώνει τον πόνο μας.
Οι πηγές που προσέτρεξα και ακόμη προστρέχω για να πλουτίσω τις γνώσεις μου (βλέπετε τα πάθη δεν κρύβονται) ήτανε το Θέατρο, το διάβασμα, ο κινηματογράφος, τα ταξίδια οι κυριακάτικες εκδρομές, οι παρέες στα ταβερνάκια όπου η ευφορία της μέθεξης γινότανε τραγούδι για όλους μέσα στο χώρο του παραδοσιακού ΦΩΝΤΑ, η επαφή μου με διαφορετικούς ανθρώπους, και η αστείρευτη πηγή της δύναμής μου η αγαπημένη μου οικογένεια.
Η άθληση ένα άλλο σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου, το τρέξιμο, τρέχω για να υπάρχω, τρέχω και η φαντασία μου με προσπερνά. Οι ωραιότερες και πιο συγκινητικές στιγμές που περιγράφω στις ιστορίες των βιβλίων μου, μου φανερώνονται κάτω από το γαλανό ουρανό, ανάμεσα στις σκιές των πανύψηλων πεύκων του πάρκου και στο ρολόι που μου δείχνει πόση ώρα έκανα τον κάθε προγραμματισμένο γύρο.
Αποφάσισα να εκθέσω το έργο μου στο αναγνωστικό κοινό μετά από φιλικές παροτρύνσεις, δεν ξέρω πόσο αυτό θα είναι γόνιμο ή πόσο κάποιος αναγνώστης θα ωφεληθεί στο δικό του τρόπο σκέψης.
Ας μου επιτρέψετε όμως να παρατηρήσω πως ‘ και μόνο ότι ψάχνει στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου ή στον πάγκο ενός μικροπωλητή να βρει κάτι να διαβάσει, αυτό να, είναι γι΄ αυτόν μεγάλη ωφέλεια.’