"Απροσπέλαστα τείχη αδιαφάνειας καλύπτουν το σύνολο των δραστηριοτήτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα στη χώρας μας"

Ματιές*
Του ΛΕΥΤΕΡΗ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Μοιάζει απίστευτο, αλλά φαίνεται πως είναι πέρα για πέρα αληθινό, αυτό που καταγγέλλει στον συνάδελφο Ματθαίο Τσιμιτάκη («Καθημερινή» 14/10) ο σπουδαίος Ιρλανδός μουσικός Ρος Ντέιλι: «Ένα από τα μόνιμα προβλήματά μας είναι ότι η μοναδική χρηματοδότηση που έχουμε προέρχεται από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Στην Ελλάδα, η διαδικασία του να μαθαίνει κανείς εγκαίρως ποια προγράμματα είναι ανοιχτά και ποια όχι είναι πάρα πολύ δύσκολη. Τα περισσότερα περνάνε από το υπουργείο Πολιτισμού, οι διαδικασίες είναι αδιαφανέστατες και δεν έχει καμιά σημασία ποια είναι η κυβέρνηση. Έμαθα σε ένα ταξίδι μου στις Βρυξέλλες ότι η Ιρλανδία και η Ισπανία έφτιαξαν μια εταιρεία, προκειμένου να παίρνουν τα αναξιοποίητα κονδύλια των άλλων χωρών. Όταν δεν βρίσκεις από τη χώρα σου υποστήριξη, πηγαίνεις σ΄ αυτούς». Ας μείνουμε, όμως, για μια στιγμή, στο θέμα της αδιαφάνειας. Γράφει ο Γ. Παπαδογιάννης, πάλι στην «Καθημερινή (6/10): «Απροσπέλαστα τείχη αδιαφάνειας καλύπτουν το σύνολο των δραστηριοτήτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα στη χώρας μας (...) ΔΕΚΟ, άλλες εταιρείες του Δημοσίου, φορείς, οργανισμοί Τ.Α. και η δημόσια διοίκηση εν γένει καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου: πόσοι απασχολούνται, με ποια κριτήρια αμείβονται, από πού αντλούν τα έσοδα, πώς τα αξιοποιούν, πώς διαχειρίζονται την περιουσία τους, πόσο αποδοτικές είναι, τι έργο, τι υπηρεσίες προσφέρουν στην κοινωνία και πόσο αυτό πραγματικά κοστίζει αποτελούν... κρατικό μυστικό! Γι΄ αυτά τα... «κρατικά μυστικά» του υπουργείου Πολιτισμού μιλάει και ο Ρος Ντέιλι: σε όλο το εύρος της καλλιτεχνικής πιάτσας γίνονται συζητήσεις για προγράμματα τέχνης- θέατρο, μουσική, λογοτεχνία, εικαστικά κ.λπ.που χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελάχιστοι, όμως, είναι αυτοί που πληροφορούνται λεπτομέρειες γι΄ αυτά τα προγράμματα. Κάποιοι, ωστόσο, έχουν άμεση πληροφόρηση. Και σπεύδουν! Όσο δε για τα αδιάθετα κονδύλια, όπως διαβάσατε, καταλήγουν στην Ισπανία και την Ιρλανδία!
Ο Ρος Ντέιλι βρίσκεται στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ΄80. Τότε, άρχισε να μαθαίνει λύρα από τον σπουδαίο Κώστα Μουντάκη. Το ΄90 έρχεται στην Αθήνα, όπου ιδρύει ένα μουσικό εργαστήρι, τον «Λαβύρινθο». Τώρα, ο «Λαβύρινθος», όπως διαβάζω στο «κομμάτι» του Τσιμιτάκη, λειτουργεί σ΄ ένα ορεινό χωριουδάκι του Νομού Ηρακλείου, το Χουδέτσι, που τείνει να γίνει διεθνές κέντρο παραδοσιακής μουσικής. Εκεί, κάθε καλοκαίρι, καλούνται και διδάσκουν σε σεμινάρια, σημαντικοί καλλιτέχνες αφρικανική άρπα (κόρα), ούτι, κανονάκι, αραβικό βιολί, τραγούδι κ.ά. Τα μαθήματα αυτά παρακολουθούν δεκάδες μαθητές, κυρίως από την Ευρώπη.
Γι΄ αυτή τη σημαντική εργασία- όπως συμβαίνει και με πολλούς άλλους- του «Λαβύρινθου» ο Ντέιλι δεν παίρνει δεκάρα από την Ελλάδα. Κι όταν ζητάει από το ΥΠΠΟ να του δώσουν έστω και μια διεύθυνση, για να μπει σ΄ ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα, για κάποια επιδότηση - έχει φτιάξει ακόμη και μουσείο με 250 παραδοσιακά όργανα, απ΄ όλο τον πλανήτη- βρίσκει πόρτες κλειστές, στόματα κλειστά! Γι΄ αυτό, σκέφτεται να καταφύγει, για να μαθαίνει τι γίνεται, στην Ισπανία και την Ιρλανδία...

*από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 20.10.07